Tanıyamaz oldum kendimi...
Kaybolmuş benliğim için
Kendimi arıyorum günlerdir.
Ne bir ses ne bir ışık
Konuşmaya çalışıyorum ancak
Nafile...
Küsmüş bir çocuk gibi
Köşeye çekilmiş
Sessizliğin kadehi olmuş ruhum.
Kaybolmaya yüz tutmuş
Karanlığa mahkum gecelerin
Vazgeçilmezi olmuş bedenim...
Korkunun bulutları üstüne çökmüş
Geçen her saniye
Su değmiş bir kar tanesi gibi
Yok olmaktan korkmuş
Bir çocuğa dönüşmüş benliğim...
Biliyorum,
Gökyüzünden süzülen yağmurun sesi
Ve
Siyahı beyaza döndüren güneşin ışığı ile
Uyanacağım...
Köşeye sıkışmış benliğimden kurtulup
Her biri diğerinden özel olan
Mavisinden sarısına
Yeşilinden kırmızısına
Gökkuşağını armağan edeceğim kendime...
Elini tutup,
Henüz yaşanmamış olan
En güzel günlere yürüyeceğim.
Bir parça umut olan, gökkuşağım ile...
Kaan AKSOY
