İnanmak

Kimileri aşka inanır, kimileri ise yalnızlığa
Ya ben ?
Sanırım artık yalnızlığa, sessizliğe...
Gemi misali benim yalnızlığım
Baksalar koca denizde tek başına ilerleyen
Yavaş bir gemi gibi
Sessiz, sedasız...
Kim anlar ki o geminin sonsuzluğun içinden geçtiğini
Hiç gözünü çevirmese veya hiç oralı olmasa...
Ama öyle bir şey var ki hayatta
O gemi de varlığını hissettiriyor bazen
İstese de istemese de...
Yalnızlığın verdiği çaresizlik belki
Belki de varlığını hissettirmek için
Basıyor çığlığı avazı çıktığı kadar
Ve öyle bir çığlıktır ki bu
Bazılarını yerinden titretiyor
Ama bazıları da var ki haberdar onun varlığından
En başından beri...
Onlar da gemi misali
Bir hiçliğin içinde yapayalnız ilerlemek zorundalar
Ve bunun
Ne denli zor ve acı bir yolculuk olduğunu biliyorlar.
Peki soruyorum kendime
Ben gerçekten yalnızlığa mı inanıyorum
Yoksa kendimi mi kandırıyorum ?
Sonra anlıyorum ki
Buna dahi karar veremeyecek kadar aciz ve bitmiş bir durumdayım...
Bir ele,bir yüreğe, en güzelinden seven bir kalbe ihtiyacım var belki kim bilir..
İnancımı değiştirecek bir güzelliğe, bir umuda..
Evet
Bekliyorum,
Bir çocuğun her akşam eve gelen babasının cebinden bir çikolata çıkarmasının umuduyla
Bekliyorum...

Kaan AKSOY